stories out of life .(.Διηγήματα).γράφει η Ντόρα Μανατάκη....

        Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ             Παραμονή Χριστουγέννων 1941 Η Ζωή καθισμένη στο μικρό σιδερένιο ντιβάνι του δωματίου, προσπαθούσε να μπαλώσει  κάτι κάλτσες του αδελφού της. Ήταν ένα όμορφο κορίτσι δεκάξι χρονών,, άπειρο, άβγαλτο, δειλό, ούτε καν σχηματισμένο ακόμη. Και αύριο, ανήμερα της γιορτής των Χριστουγέννων θα γινόταν ο γάμος της. Το προσωπάκι της ήταν ανέκφραστο. Καμία χαρά  δεν ζωγραφίζονταν στα δυο μεγάλα καστανά μάτια της.  Η απόφαση ήταν των γονιών της.  Ο γαμπρός κάμποσα χρονάκια μεγαλύτερός της,, ωραίο παλικάρι, μα στην καρδιά της Ζωής δεν έλεγε τίποτα. Η πείνα της κατοχής, θέριζε την Αθήνα, τον Πειραιά και τα προάστια.  Δύο τρείς βδομάδες τώρα είχε φτάσει   και στην δική τους την πόρτα. Λίγο ρύζι και ελάχιστο αλεύρι ήταν τα τελευταία τους τρόφιμα. Και αυτά τα είχαν εξασφαλίσει πουλώντας την ραπτομηχανή της μάνας της. Ο κυρ-Παντελής, ο πατέρας της, ένοιωθε απελπισμένος όταν γυρνώντας στο σπίτι,  έβλεπε τα μάτια των παιδιών του καρφωμένα στα άδεια του χέρια

ΘΥΜΑΜΑΙ ΚΑΠΟΙΑ ΧΡΙΣΤΟΎΓΕΝΝΑ……. Πάντα όταν πλησιάζουν οι γιορτινές ημέρες όλοι μας κάνουμε μια αναδρομή στις αναμνήσεις μας. Συνήθως αυτό είναι προνόμιο των μεγαλυτέρων που έχουν ζήσει περισσότερα χρόνια άλλοτε καλά, όμορφα, άλλοτε δύσκολα ανάλογα με την εποχή. Είναι παραμονές Χριστουγέννων οι ετοιμασίες στο σπίτι έχουν ξεκινήσει. Η γιαγιά μαζί με την μητέρα έχουν από μέρες βαλθεί να φτιάχνουν μυρωδάτα μελομακάρονα και λαχταριστούς κουραμπιέδες με φρέσκο βούτυρο που μοσχοβολούσε όλη η γειτονιά. Οι λαμαρίνες πηγαινοέρχονταν στο φούρνο. Στο σαλόνι του σπιτιού είχε πάρει θέση σαν νυφούλα στολισμένη το χριστουγεννιάτικο δέντρο με τα λαμπιόνια, πολύχρωμα, να αναβοσβήνουν και να κάνουν τις ασημένιες μπάλες του να λάμπουν σαν αστέρια φωτεινά. Κάτω στην βάση του ακουμπισμένα κουτιά με γυαλιστερό περιτύλιγμα και τεράστιους φιόγκους. Τα δώρα για όλη την οικογένεια. Αύριο ξημέρωνε παραμονή μαζί με την μικρότερη αδερφή μου, είχαμε ετοιμάσει τα τρίγωνά μας. Θα ξυπνούσαμε πρωί -πρωί

Θα ήθελα να σας διηγηθώ μια εμπειρία που είχα σε ένα νοσοκομείο της Αθήνας. Έχουν περάσει αρκετά χρόνια και μπορώ να το διηγούμαι με ηρεμία . Ήταν ανήμερα Πρωτομαγιάς και μαζί δεύτερη μέρα του Πάσχα είχαν πέσει κοντά αυτές οι μέρες...  Λίγο μετά τα μεσάνυχτα ο πατέρας μου δεν ένοιωθε καλά είχε δύσπνοια η ηλικία του μεγάλη δεν περιμέναμε να περάσει ούτε λεπτό ... καλέσαμε το ΕΚΑΒ για κακή μας τύχη  λόγω των εορταστικών ήμερων (τότε ακόμα ο κόσμος είχε χρήματα για βενζίνη) όλα τα ασθενοφόρα τα πλήρως εξοπλισμένα ήταν στις Εθνικές οδούς.  Αυτό που ήρθε σε μας ήταν ένα παλιό νοσοκομειακό σχεδόν αντίκα για το μουσείο χωρίς ούτε καν να έχει ένα φορείο μέσα, μόνο μια καρέκλα και μια μάσκα οξυγόνου που μισολειτουργούσε.. Ο οδηγός και ένας νοσοκόμος μου είπε  "Λίγο υπομονή θα κάνετε" ΄ταν είδαν ότι άρχισα να τα παίρνω... Και έκανα λίγη υπομονή ....  Στο νοσοκομείο υπήρχαν μόνο κάτι νέοι γιατροί που έκαναν εφημερία. Πήραν τον πατέρα μου στα επείγοντα. Εγώ γεμάτη φόβο, ανησυχία, κα

Η κυρία Καλλιόπη είχε γύρει το κεφάλι της στο πλάι της πολυθρόνας προσπαθώντας να πάρει τον μεσημεριανό της υπνάκο. Πάντα εκεί αποκοιμιόταν μετά το φαγητό. Είχε πατήσει τα 85 και αυτά τα έρμα τα ποδάρια είχαν γίνει σαν ξύλα, ήταν αναγκασμένη να τα σέρνει για να περπατήσει, δηλαδή μερικά βήματα από το ένα δωμάτιο στο άλλο με την βοήθεια παντα του μικρού μπαστουνιού της. Εκεί σ αυτήν την πολυθρόνα τρία χρόνια τώρα ξεδίπλωνε τις αναμνήσεις της κλείνοντας τα μάτια της πριν αποκοιμηθεί. Έβλεπε τον εαυτό της να κοπέλα  χαρούμενη και γελαστή να τρέχει, να χορεύει , να τραγουδάει κάνοντας τις δουλειές του σπιτιού της…. Ο Γιάννης της πάντα στο πλευρό της, την καμάρωνε και την αγαπούσε πολύ. Από την ημέρα που πήγε να την ζητήσει από τον πατέρα της μέχρι που τον έχασε, δεν είχαν χωρίσει ποτέ. Ένα χρόνο μετά τον γάμο τους, ήρθε στην ζωή τους η Σταυρούλα, πόση ευτυχία γέμισε το σπιτικό τους, την μεγάλωναν με ξεχωριστή φροντίδα και οι δυό μαζί, ήταν η μοναχοκόρη τους, το μοναχοπαίδι τους…. Δο

    Η  ΚΟΚΕΤΑ… Κουρασμένα συρτά βήματα. Χαραγμένες ρυτίδες.  Η ημέρα έχει γίνει ατελείωτη και η νύχτα επίσης το ίδιο. Ο χρόνος κυλά αργά βασανιστικά,   γεμάτος   γλυκόπικρες αναμνήσεις.           Τι ήσουν,  αλήθεια; …            Στην αρχή…,  ένα ροδοπέταλο από ανθισμένο μυρωδάτο τριαντάφυλλο, ένα τρυφερό κλωνάρι που ξεπεταγόταν μέσα από τον Ανοιξιάτικο οργασμό της φύσης, ένα ανήμπορο πουλάκι για πέταγμα, στη ζεστή αγκαλιά της μάνας.           Και ύστερα….,  είδες το κορμί να σχηματίζεται, τα στήθη , άγουροι καρποί να ωριμάζουν, τον έρωτα να ξεπηδά μέσα από τα βλέφαρα και να πεταρίζει.  Άγγιξες την ηδονή, γεύθηκες το γλυκό κρασί της όποιας αμαρτίας, έζησες την άνοιξη της νιότης, το καλοκαίρι του μεστώματος, ένιωσες το βύζαγμα στη ρόγα, το καυτό γάλα να βγαίνει από τα στήθη για ν’ αναστήσει το βλαστάρι σου, την περηφάνια για το δημιούργημά σου…           Ήρθε του φθινοπώρου το αργό ξεγύμνωμα, E ίδες την ομορφιά να εκφυλίζεται, το λυγερό κορμί να κυρτώνει σαν δεντρί στη

ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΜΕΓΑΛΟΠΡΕΠΕΙΕΣ Κάποια ωραία ημέρα έρχεται και για σένα τον μικρομεσαίο, τον συνταξιούχο, αυτόν που δεν μπορεί , δεν έχει την δυνατότητα να πληρώσει, η στιγμή που θα αρρωστήσεις, διότι άνθρωπος είσαι, και θα χρειαστεί να νοσηλευτείς σε κάποιο από τα δημόσια νοσοκομεία μας . Αν έχεις προηγούμενη εμπειρία, αρχίζεις να κλαις την μοίρα σου, γιατί ξέρεις τι θα συναντήσεις. Αν είσαι πρωτάρης την έβαψες διότι οδηγήσε «ως πρόβατον επι σφαγήν». Πρώτη κίνηση καλείς το ΕΚΑΒ να έρθει! Υποφέρεις και περιμένεις, αλλά δεν….ίσως χρειαστεί κανένα διωράκι και ευχαριστημένος να ‘σαι. Φθάνεις στο εφημερεύον! Εκεί ξεκινάει η περιπέτεια του φορείου. Αν είσαι λεπτός και αδύνατος καλώς, αν τα ‘χεις τα κιλάκια σου, αλλοίμονο σου, διότι σ’ αυτό θα περάσεις σίγουρα ένα πλήρες οκτάωρο, μεταφερόμενος από τον Άννα στον Καϊάφα σαν τον Χριστό, για να κάνουν την εξάσκησή τους επάνω σου όλων των ειδικοτήτων τα γιατρουδάκια (που θα ειδικευτούν και αυτά άλλωστε;… Μπαρμπέρης στου κασίδη το κεφάλι….και μην

ΟΤΑΝ Η ΦΤΩΧΕΙΑ ΣΥΝΑΝΤΗΣΕ ΤΟΝ ΠΛΟΥΤΟ Οι αναμνήσεις είναι η μεγάλη μου αδυναμία, μου αρέσει να τις αναμοχλεύω και να τις ζω πάλι από την αρχή σαν παραμύθι.             Σήμερα ξέθαψα την φτώχεια που συνάντησε τον πλούτο κάπου στην δεκαετία του 50-60. Πασαλιμάνι, βόλτα στην παραλία!!!             Γεννήθηκα και μεγάλωσα στον Πειραιά στα στενά του Πασαλιμανιού, Προμηθέα, Ευαγγελίστρια, προφήτη Ηλία, Καστέλα. Εκεί έζησα τα παιδικά μου χρόνια, εκεί ένιωσα τα πρώτα ερωτικά χτυποκάρδια.             Το σπίτι μου ένα παλιό διώροφο στην οδό Βούλγαρη με χαγιάτι και μια μεγάλη αυλή στρωμένη με πλάκες  σε ακανόνιστο σχήμα, όλα τα γύρω σπίτια ήταν χαμηλά  με παράθυρα στον δρόμο, ένα ξεχώριζε μόνο τριώροφο με μπαλκόνι και θυμάμαι την ιδιοκτήτριά του για να την ξεχωρίζουν την έλεγαν «η μπαλκονού»              Ο δρόμος μου, μου φαινόταν φαρδύς και μεγάλος, το πεζοδρόμια τεράστιο. Πάνω σ αυτό ζωγραφίζαμε με κιμωλία έξι τετράγωνα και παίζαμε κουτσό ή ή σχεδιάζαμε κύκλους σε σχήμα σαλιγκαριού και