stories out of life .(.Διηγήματα).γράφει η Ντόρα Μανατάκη....

       Το βάθος ενός συρταριού είναι αρκετές φορές ένα μικρό θησαυροφυλάκιο αναμνήσεων. Αναμνήσεων που θα σου χαρίσουν κάποια στιγμή ένα γλυκό χαμόγελο, μα κάποιες φορές ίσως σου σταλάξουν την πίκρα. Παλιές ξεχασμένες φωτογραφίες, καρτούλες με αφιερώσεις, με ευχές, μικρά αντικείμενα και πάντα βάζοντας κάτι καινούργιο τα παλιά περνούν όλο και πιο βαθιά μέχρι να έρθει ο χρόνος για κάποιο ξεκαθάρισμα και τότε ξεπηδούν οι αναμνήσεις αρχίζοντας τρελό χορό στη μνήμη.            Ένα γκρίζο χειμωνιάτικο πρωινό μέσα από το μικρό συρταράκι της παλιάς βιβλιοθήκης ξεπήδησαν οι ξεθωριασμένες αναμνήσεις και ο ξεχασμένος φόβος της Χριστίνας. Ένας μικρός χαρτοκόπτης που έγραφε «Ενθύμιο Κρήτης» την γύρισε κάποιες δεκαετίες πίσω.                                            *   *   *            Το κουδούνι του ποδηλάτου του ταχυδρόμου χτύπησε αρκετές φορές έξω από το σπίτι της Ελένης ΄- Κυρα-Λένη!!! Τηλεγράφημα!!!! Ακούστηκε η φωνή του χτυπώντας ταυτόχρονα και το μικρό μπρούτζινο χεράκι της ε

Η ζωή μου άρχισε σε μια πόλη της Ασίας, εκεί άνοιξα για πρώτη φορά τα μάτια μου εκεί είδα το πρώτο φως του ήλιου μέσα από τα κάγκελα ενός άθλιου ορφανοτροφείου. Πατέρας, μάνα άγνωστοι. Μεγάλωσα μαζί με δεκάδες άλλα παιδιά με ένα όνειρο, «την ελευθερία». Στα δεκατέσσερα μου χρόνια απέκτησα τον τίτλο του δραπέτη Ναι! Έφυγα κρυφά μια νύχτα χωμένος μέσα σ ένα παλιό φορτηγό που έφερνε τα ξύλα στο μαγειρείο . Τρύπωσα μέσα και όλη την νύχτα κουρνιασμένος στην καρότσα σκεπασμένος με κάτι τσουβάλια δεν ‘ήξερα που πήγαινα, μόνο ένιωθα το σώμα μου να χοροπηδάει σε  κακοτράχαλους δρόμους. Ήμουν πια ένας δραπέτης που δεν θα τον αναζητούσε κανείς, ένας δραπέτης ελεύθερος. Προσπαθούσα με πολύ κόπο να κρατήσω τα μάτια μου ανοιχτά, να μην με πάρει ο ύπνος. Πέρασαν ώρες, δεν μπορούσα να καταλάβω πόσες, μέχρι που σταματήσαμε. Πριν προλάβει να βγει ο οδηγός έξω, πήδηξα από την καρότσα και έτρεξα  σε κάτι χαλάσματα.  Ήταν ένα μισογκρεμισμένο παλιό σπίτι. Η καρδιά μου χτυπούσε τόσο δυνατά που ν

        Η αμαξοστοιχία για Θεσσαλονίκη θα αναχωρούσε σε 10 λεπτά. Ανέβηκα στο βαγόνι, τακτοποίησα το σακίδιο μου και κάθισα στη θέση με τον αριθμό που αναγραφόταν στο εισιτήριο.    Θα έκανα ένα επαγγελματικό ταξίδι ρουτίνας, άνοιξα το βιβλίο που είχα πάρει μαζί μου και άρχισα να διαβάζω.   Μερικά λεπτά αργότερα, μια γλυκιά, θα μπορούσα να πω όμορφη γυναίκα, είδα να πλησιάζει ψάχνοντας τους αριθμούς των κάθισμά των.  Με την πρώτη ματιά με εντυπωσίασε το ακριβό της ντύσιμο. Μπότες και τσάντα από γνήσιο δέρμα,  σουέτ μπεζ σακάκι μακρύ με γούνα στο γιακά και κοσμήματα σίγουρα κάποιας αξίας.    Μέσα στο τραίνο σπάνια συναντάς τέτοιες παρουσίες. Εγώ, που έκανα συχνά αυτό το δρομολόγιο δεν είχα τουλάχιστον ξαναδεί.   Συνήθως τζιν, μπουφάν άντε και κανένα ινδικό χαϊμαλί. Κάθισε δίπλα μου.   Δεν είχε αποσκευές,   ούτε καν μια μικρή βαλίτσα. Μου χαμογέλασε κουνώντας ελαφρά το κεφάλι της.   Είχε δυο υπέροχα λαμπερά μάτια και κατάλευκα δόντια. Η ηλικία της απροσδιόριστη. Θα μπορούσε