stories out of life .(.Διηγήματα).γράφει η Ντόρα Μανατάκη....

 Η πτήση από Λονδίνο θα προσγειωνόταν σε είκοσι λεπτά. Ο Χάρης είχε ξαπλώσει στο κάθισμά του ακούγοντας μουσική από το μικρό walkman που κρατούσε στα χέρια του.       Αποφάσισε να επιστρέψει χωρίς να ειδοποιήσει κανέναν  από την τρελλοπαρέα, ήθελε να τους κάνει έκπληξη. Ήταν η πρώτη του χρονιά στο πανεπιστήμιο και έλειπε ήδη έξι μήνες. Στο τηλέφωνο μιλούσε σχεδόν καθημερινά με όλους, τον Χρήστο, την Νίκη, τον Σάκη, τον Τζώρτζη, την Νάντια.     Η Νάντια ήταν η κοπέλα του, τέσσερα χρόνια ήταν μαζί. Από τους πρώτους μήνες της γνωριμίας τους, είδαν πως ταίριαζαν απόλυτα οι ιδέες τους, οι απόψεις τους, τα όνειρά τους. Έτσι αποφάσισαν, νοικιάζοντας ένα μικρό διαμερισματάκι, να συζήσουν. Εκείνη σπούδαζε Νομική. Είχε έρθει από κάποιο νησί. Ήταν δυναμική, ανεξάρτητη και αποφασιστική, ήξερε τι ήθελε και πώς να  πετύχει τους στόχους της. Η οικογένειά της έχοντας κάποια οικονομική άνεση, της παρείχε τα πάντα. Ο Χάρης ένιωθε ότι ο χαρακτήρας της, τον συμπλήρωνε, του έδιωχνε τις ανασφάλει

                                                 ΤΟ ΚΟΥΦΕΤΟ     Η Σουλτάνα απο τα νεανικά της χρόνια είχε πολλά χαρίσματα, καφετζού, χαρτορίχτρα, ξεματιάστρα, προξενίτρα, γιάτρισσα. Τίποτα δεν ξέφευγε της προσοχής της και οι συνταγές της αλάνθαστες. Το χωριό της είχε απόλυτη εμπιστοσύνη και η φήμη της είχε φτάσει και στα άλλα χωριά. Πολλές κοπελιές και κυράδες ερχόνταν με το κουπάκι του καφέ παραμάσχαλα για να μάθουν την μοίρα τους, να την παρακαλέσουν για κανένα προξενιό για τις ίδιες ή για τα παιδιά τους. Η Σουλτάνα δεν χαλούσε ποτέ χατήρι σε κανέναν. Της άρεσε να βοηθάει όποιον είχε την ανάγκη της.    Είχε μεγαλώσει με την γιαγιά της την πολίτισσα που είχε και το όνομά της. Οι γονείς της  την άφησαν στα χέρια της γιαγιάς πολύ μικρή κι έφυγαν μετανάστες στη Γερμανία. Κάθε καλοκαίρι τους έβλεπε μοναχά η μικρή Σουλτάνα. Τους λαχταρούσε, της έλειπαν, μα η μεγάλη της αδυναμία ήταν η γιαγιά της. Όταν ξεπετάχτηκε και οι γονείς της αποφάσισαν να την πάρουν κοντά τους, εκεί

                                    ΕΙΣΑΙ ΓΥΝΑΙΚΑ…. Είσαι γυναίκα, ζεις στο σήμερα, ζεις την εξέλιξη της εποχής σου. Ανέβηκες στο θεατρικό σανίδι και δέχτηκες να παίξεις τους ρόλους που σου έδωσε η μοίρα. ‘Ίσως να μην σου ταίριαζαν απόλυτα όμως τους δέχτηκες, και προσπάθησες να είσαι μια καλή ηθοποιός. Πρώτος από όλους ο ρόλος της συζύγου. ‘Ένας όμορφος ρόλος γεμάτος ζωντάνια, που πριν στον δώσουν τον ονειρεύεσαι, τον φαντάζεσαι υπέροχο, ιδανικό. Όμως όταν αρχίζεις να παίζεις, ενώ στην αρχή σε μαγεύει, αργότερα σε κουράζει, ίσως κάποτε να σου προξενεί και αηδία. ‘Άλλοτε φταις εσύ γι αυτό, άλλοτε ο παρτενέρ σου, πολλές φορές και οι δυο μαζί. Αρχίζεις να αναζητάς τρόπους να ξεφύγεις, να ελευθερωθείς, όμως οι συνθήκες σχεδόν πάντα σε αναγκάζουν να σκύβεις το κεφάλι, και να προχωράς, χάνοντας λίγο – λίγο το χαμόγελο που στην αρχή είχε ανθίσει στο νεανικό σου πρόσωπο και το κάνει να γίνεται σκυθρωπό να χάνει την δροσιά του να μαραίνεται. Η καλή ηθοποιός που προσπαθούσε να κερδίσει τα χε